Nëse udhëtimi të çon drejt Shkodrës, nuk ka avion, tren apo autobus që mund të krahasohet me ritmin e qetë të biçikletës shkodrane, që ndalon aty ku të thërret aroma e gatimit tradicional. E kur vjen fjala për kuzhinën e këtij qyteti, Shkodra të fton të përjetosh shijen e historisë.

Tava e Krapit, shija e Bunës dhe liqenit në tavolinë

Një nga gatimet më përfaqësuese të Shkodrës është tava e krapit, e përgatitur me peshkun që gjendet në ujërat e Bunës dhe liqenit të Shkodrës. Pasi pastrohet me kujdes, krapi ndahet në feta të trasha dhe vihet në tepsi, ku i shtohet uthull rrushi. Ndërkohë, në tigan kaurdisen qepët e hudhrat, për të marrë ngjyrën e kuqërremtë që i jep gatimit shijen karakteristike.

Në përzierje shtohen domatet pa lëkurë, kumbullat e thata, gjethet e dafinës, pak piper dhe sheqer, që i japin një kontrast të lehtë mes të kripurës dhe të ëmblës. Peshku piqet në furrë me kujdes, derisa tava të marrë atë ngjyrë të artë që i bën të gjithë të ndalojnë për një copë bukë.

Kjo recetë e thjeshtë, por plot finesë, është më shumë se një pjatë: është një kujtim i çdo familjeje buzë liqenit, një aromë që mbart historinë e Bunës dhe dashurinë për traditën.

Jahnia e Shkodrës, e butë si kujtimet e fëmijërisë

Përveç tavës, asnjë tryezë shkodrane nuk është e plotë pa jahninë e famshme të Shkodrës, e përgatitur me mish viçi, qepë të thata dhe kumbulla të thata. Kjo recetë përfaqëson një nga gatimet më të dashura të qytetit, që përgatitet me durim e kujdes, derisa shija të përzihet në mënyrë perfekte.

Në një tenxhere, qepët priten në kubikë dhe kaurdisen bashkë me mishin. Më pas shtohen domatet e grira, kumbullat e thata dhe speci i kuq, që i japin ngjyrë e aromë. Pjata gatuhet ngadalë, në temperaturë të ulët, ashtu siç është trashëguar brez pas brezi sepse shijet më të mira nuk nxitojnë kurrë.

Shkodra në pjatë, aty ku tradita jeton

Tava e peshkut dhe jahnia me kumbulla janë më shumë se dy receta: janë pjesë e identitetit shkodran, një dëshmi se si qyteti di të ruajë aromën e së kaluarës në kohët moderne. Në Shkodër, ushqimi nuk është vetëm për t’u ngrënë, është për t’u përjetuar.

Çdo pjatë është një histori, çdo aromë një kujtim, dhe çdo shije, një ftesë për të dashuruar edhe më shumë këtë qytet që di të të ngopë me shpirt.